Tom 61 (2022): Zeszyt 4 (December 2022)

Bdellovibrio bacteriovorus is a predatory gram-negative delta-proteobacteria that preys on other gram-negative bacterial species. With the surge in the cases of Anti-Microbial Resistance and the demand to replace conventional antibiotics, this predatory attribute of B. bacteriovorus has led to a vast number of studies in the last decade alone. These studies demonstrated various aspects of predation and proposed using B. bacteriovorus as an alternative new approach to conventional antibiotics in humans. Here we review the current progress made in this promising new area of research to develop novel antibacterial approaches.

Minerals have been important throughout history, but nowadays, their use has increased, as well as their extraction needs. Therefore, due to the growing demand for metals, and both the depletion of high-grade ores and their related environmental concerns, the mining industry has been forced to leave behind the past traditional techniques of metal recovery (use of inorganic acids), and adopt eco-friendlier alternatives, such as the utilization of weaker leaching agents, such as organic acids. Thus, the present review is focused on the use of microbially-produced organic acids as a promising alternative to conventional techniques in the mining industry, with emphasis on the following topics: a) the advantages and disadvantages of the use of organic acids for leaching purposes, b) the main microorganisms studied for the production of these organic acids, c) a summary of the latest reports on bioleaching as well as a comparison of the existent techniques; d) the explanation of leaching mechanisms where organic acids may be involved, to fulfill metal recovery; and, e) interactions between metallic ions and organic acids. The review of the current knowledge regarding the use of organic acids for leaching purposes seeks the visualization of relevant strategies that may be improved for metal-recovery processes, intending to develop circular economy practices that may have the potential to be implemented at an industrial scale.

Małe, regulatorowe RNA (sRNA) wraz z dwuskładnikowymi systemami transdukcji sygnału (TCS) wchodzą w skład rozbudowanych sieci kontroli ekspresji genów bakteryjnych. Oddziałując ze sobą wzajemnie, zapewniają niezwykle szybką, jak również precyzyjną odpowiedź bakterii na zmieniające się warunki bytowania. Kontrolując wiele procesów wpływają na stan fizjologiczny komórki, skład proteomu osłon komórkowych czy zdolność do wzrostu w postaci biofilmu. Niezwykle często sRNA stanowią brakujące ogniwa, w odpowiedzi na złożone bodźce środowiskowe, pomiędzy dwuskładnikowymi systemami transdukcji sygnału, a genami docelowymi czy innymi systemami regulatorowymi. Współdziałanie TCS-sRNA wydaje się globalną cechą regulacyjną u wielu organizmów prokariotycznych. Zdobywanie wiedzy na temat tych mechanizmów kontroli toruje drogę do opracowania nowych strategii walki z drobnoustrojami patogennymi.

Ludwik Pasteur uznawany jest za jednego z największych naukowców. A jednak nawet na pomnikowej postaci Pasteura dostrzegane są rysy. Jego charakter i pewne działania są przedmiotem krytyki lub co najmniej kontrowersji. Zawarty w niniejszym artykule przegląd dokonań francuskiego uczonego, przygotowany z okazji dwusetnej rocznicy jego urodzin, pokazuje, że, mimo formułowanychz różnych stron zarzutów, Pasteur w pełni zasługuje na miano „dobroczyńcy ludzkości”.

Postępy w genomice związane z ustawicznym sekwencjonowaniem kompletnych genomów drobnoustrojów, w tym mikroorganizmów patogennych, zrewolucjonizowały podejście do wyboru i projektowania antygenów szczepionkowych nowej generacji. Odwrócono klasyczny proces badawczy, ponieważ to zbiór danych genomowych stał się źródłem hipotez o immunogenności wytypowanych antygenów. W efekcie, możliwe jest wydajne przeanalizowanie tysięcy genów, niezależnie od poziomu ich ekspresji in vivo. Na tej podstawie typuje się pulę białkowych kandydatów, które można następnie poddać dalszym badaniom i dokładnie opisać ich epitopy powierzchniowe rozpoznawane przez elementy układu odpornościowego człowieka. Informacje o strukturze wybranego antygenu i jego interakcjach z układem immunologicznym mogą posłużyć do syntezy nowych cząsteczek, optymalizując czas i środki niezbędne do wprowadzenia do użytku nowego preparatu szczepionkowego.

W pracy przedstawiono nowe dane wskazujące na skład mikrobiomu przewodu pokarmowego człowieka, składający się z bakterii, archeonów, wirusów (w tym bakteriofagów), a także organizmów eukariotycznych i heterotroficznych jakimi są grzyby – których bytowanie w przewodzie pokarmowym określane jest mianem mykobiomu. Przewód pokarmowy człowieka podzielony na jamę ustną, gardło, przełyk, żołądek, jelito cienkie i grube, zasiedlany wyżej wymienionymi drobnoustrojami, tworzy swoisty jakościowo-ilościowy, bogaty i zróżnicowany swoisty ekosystem. Dzięki stosowaniu metod bioinformatycznych, molekularnych oraz dzięki sekwencjonowaniu metagenomowemu jest on nadal poznawany, a dzięki tym metodom możliwe jest jego lepsze poznanie. W niniejszej pracy scharakteryzowano grupy systematyczne bakterii, archeonów, wirusów i grzybów występujące w poszczególnych odcinkach przewodu pokarmowego i wskazano także na enterotypy jelita grubego. Analizując wymienione grupy mikroorganizmów w poszczególnych odcinkach przewodu pokarmowego człowieka, należy zauważyć, że odcinek jelita grubego i jamy ustnej jest „wyposażony” w najbardziej bogaty mikrobiom, natomiast gardło i przełyk posiada najmniejszą liczbę drobnoustrojów wchodzących w skład mikrobiomu. Wśród całości mikrobiomu przewodu pokarmowego człowieka najliczniejszą grupę stanowią bakterie usytuowane w jamie ustnej i jelicie cienkim, zaś najbardziej ograniczoną grupę bakterii rejestruje się w gardle i przełyku. Archeony natomiast zostały opisane najliczniej w jelicie grubym i jamie ustnej, a nie zostały stwierdzone w gardle i jelicie cienkim. Wymieniane w odcinkach przewodu pokarmowego wirusy, najliczniej występowały w jelicie grubym i jamie ustnej, natomiast nie stwierdzono ich w żołądku. Występujące w mikrobiomie grzyby, najobficiej stwierdzane były w jelicie grubym i żołądku, a w najmniejszej ilości w gardle i jelicie cienkim.

Enologia, nauka zajmująca się kwestiami związanymi z produkcją wina łączy tradycję starożytną z teraźniejszością. Dopiero Louis Pasteur udowodnił, że winifikacja nie zachodzi samoistnie, a za proces odpowiadają drobnoustroje. Był to początek działu enologii zajmującego się mikrobiologią wina, który doprowadził do stopniowej ewolucji metod przetwórczych i wytworzenia zaawansowanych nowoczesnych technik stabilizacji wina stosowanych współcześnie. Niemniej jednak nadal poszukiwane są metody alternatywne, które mogą zastąpić lub zmodyfikować proces siarkowania, czyli konserwacji wina. Wśród nich można znaleźć metody fizyczne i chemiczne. Także nanotechnologia oferuje enologii usprawnienia procesowe. Niniejsze opracowanie ma na celu przedstawienie przeszłych i aktualnych metod stabilizacji wina, a także podsumowanie kierunków rozwoju tej interdyscyplinarnej gałęzi wiedzy.