Mutacja odpowiedzialna za dystonię torsyjną typu 1 wykazuje zdolność stymulacji wewnątrzkomórkowej agregacji zmutowanej huntingtyny
Data publikacji: 12 kwi 2018
Zakres stron: 33 - 38
Otrzymano: 19 gru 2017
Przyjęty: 09 sty 2018
DOI: https://doi.org/10.34763/devperiodmed.20182201.3338
© 2018 Marta Jurek, Ewa Obersztyn, Michał Milewski, published by Sciendo
This work is licensed under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Wstęp
Dystonia torsyjna typu 1 jest najczęstszą postacią pierwotnej dystonii o wczesnym początku. Kilka wcześniejszych doniesień sugerowało, że torsyna 1A, białko zmutowane w tej chorobie, może pełnić funkcję białka opiekuńczego, zapobiegającego toksycznej agregacji nieprawidłowo zwiniętych polipeptydów.
Cel badania
Celem niniejszej pracy było zweryfikowanie hipotezy o opiekuńczej funkcji torsyny 1A poprzez zbadanie zdolności tego białka do zapobiegania agregacji modelowych peptydów huntingtynowych.
Materiały i metody
N-końcowe fragmenty zmutowanej huntingtyny o różnej długości były koeksprymowane z prawidłową lub zmutowaną (ΔE302/303) torsyną 1A w neuronalnych komórkach HT-22 i nieneuronalnych komórkach HeLa. Transfekowane komórki były poddawane immunobarwieniu i analizowane na obecność agregatów huntingtynowych przy użyciu mikroskopii fluorescencyjnej.
Wyniki
Immunofluorescencyjna analiza subkomórkowej lokalizacji huntingtyny w transfekowanych komórkach wykazała brak znaczących różnic między poziomem agregacji huntingtyny w komórkach eksprymujących prawidłową torsynę 1A i w komórkach kontrolnych transfekowanych pustym wektorem, wskazując na brak znaczącej aktywności opiekuńczej torsyny 1A w badanych warunkach. Statystycznie znaczący okazał się natomiast wzrost poziomu agregacji huntingtyny w obecności patogennego wariantu ΔE302/303 torsyny 1 A, co dotyczyło zarówno komórek neuronalnych, jak i nieneuronalnych.
Wnioski
Otrzymane wyniki wskazują, że torsyna 1A nie pełni funkcji białka opiekuńczego albo też huntingtyna nie jest wydajnym substratem dla owej hipotetycznej funkcji tego białka, jednakże zaobserwowana zdolność mutacji ΔE302/303 w torsynie 1A do stymulowania procesu akumulacji agregujących peptydów może stanowić istotne źródło jej patogenności, a tym samym potencjalny cel przyszłej terapii dla dystonii torsyjnej typu 1.