Gronkowiec złocisty (Staphylococcus aureus) jest Gram-dodatnią bakterią, mogącą powodować poważne zakażenia bakteryjne u ludzi. Stanowi ona ważny czynnik etiologiczny wielu chorób, do których należą m.in. zakażenia tkanek miękkich i skóry (m.in. czyraki i ropnie skóry), a także zagrażające życiu martwicze zapalenie płuc, czy zespół wstrząsu toksycznego. Szacuje się, że około 25–30% osób jest nosicielami gronkowca złocistego, głównie w obrębie nozdrzy przednich. Mniejszy odsetek populacji stanowią nosiciele gronkowca złocistego opornego na metycylinę (methicillin-resistant S. aureus, MRSA). Szczepy MRSA zgodnie z definicją wykazują brak wrażliwości na niemal wszystkie antybiotyki β-laktamowe. Zjawisko to jest spowodowane obecnością w ścianie komórkowej białka wiążącego penicylinę 2a (penicillin binding protein 2a, PBP2a), będącego produktem genu mecA, wchodzącego w skład kompleksu noszącego nazwę SCCmec (staphylococcal cassette chromosome mec). Oporne na metycylinę szczepy gronkowca złocistego (methicillin-resistant S. aureus – MRSA) powodują endemię w szpitalach na świecie i są jedną z głównych przyczyn zachorowań i śmiertelności w społeczeństwie. Infekcje wywołane przez szpitalne szczepy MRSA (health care-associated MRSA, HA-MRSA) dotyczą głównie chorych z obniżoną odpornością i po zabiegach chirurgicznych. Ponadto wyróżnia się populacje pozaszpitalnych szczepów MRSA (acommunity-associated MRSA, CA-MRSA) oraz populacje odzwierzęcych szczepów MRSA (livestock-associated MRSA, LA-MRSA). Leczenie zakażeń o etiologii MRSA, po wyczerpaniu możliwości standardowych antybiotykoterapii z zastosowaniem m.in. wankomycyny, opiera się na leczeniu antybiotykami nowych generacji, takich jak m.in. dalbawacyna.
