Litania do Marii Panny
Dwa fragmenty op. 59 (1930–1933) była ostatnim utworem wo-kalnym w twórczości Karola Szymanowskiego. Na niej zakończył trwającą przez wszystkie lata jego działalności kompozy-torskiej przygodę ze słowem poetyckim. Skomponowana do fragmentów wiersza Jerzego Lieberta pod tym samym tytułem, z tomu Gusła (1930), była zarazem hoł-dem złożonym przedwcześnie zmarłemu na gruźlicę w 1931 roku młodemu poecie przez przejętego jego losem Szymanow-skiego. Dla kompozytora spotkanie z Lie-bertem stało się jednym z najważniejszych duchowych wydarzeń w ostatnim okresie życia. Na płaszczyźnie twórczej zbliżył ich do siebie franciszkanizm, jako dążenie do prostoty w sztuce oraz stosunek do rzemio-sła artystycznego, do métier. Przeżywający żarliwie nawrócenie religijne Liebert, któ-ry do polskiej poezji religijnej wprowadził nowy ton, potrącił religijną strunę duszy Szymanowskiego i pomógł mu wydobyć jeszcze muzykę z wyczerpanych już zda-niem autora Stabat Mater pokładów jego religijności. Tym samym przyczynił się do ożywienia życia duchowego kompozytora i sprowokował go do swego rodzaju „ra-chunku sumienia”, którego owocem by-ła właśnie Litania. Małe arcydzieło liryki wokalnej ukazujące nowe perspektywy w twórczości Szymanowskiego, a jedno-cześnie modlitwa kompozytora, jak Mała msza uroczysta Gioacchina Rossiniego.
