W XXI wieku rewitalizacja wyrażona planowaniem przestrzeni publicznych staje się coraz bardziej popularnym przed- sięwzięciem. Celem artykułu jest zestawienie (nie porównanie) dwóch europejskich przykładów tworzenia przestrzeni pub- licznej na obszarach zdegradowanych pod względem urbanistycznym i krajobrazowym: centrum Sheffield o historii miasta przemysłu stalowego w Anglii oraz teren pokopalniany obecnego nowego Muzeum Śląskiego w Katowicach.
Zastosowano tu metody empiryczne oraz analityczne, jak badania in situ w Sheffield: fotodokumentacja w terenie, wywiady z ekspertami, analizy literatury oraz materiałów planistycznych z Urzędu Miasta (2014, 2016–2017). W przypadku Katowic w latach 2006–2014 prowadzone były prace w terenie, profesjonalny architektoniczny nadzór nad realizacją inwestycji oraz trwała współpraca z architektami i planistami (także przy opracowaniu planu miejscowego w roku 2010).
Wyniki opracowania ukazują różnorodność sposobów podejścia do planowania przestrzeni publicznej w centrach miast poprzemysłowych. W Sheffield wysiłki planistyczne ukierunkowane są na tworzenie zintegrowanych i bezpiecznych terenów dla pieszych. Natomiast w Katowicach główna uwaga skupia się na projektach architektonicznych, przy jednoczesnym braku łatwo dostępnych i połączonych ze sobą przestrzeni wspólnych. Różnice te są zakorzenione w strategii urbanistycznej i krajobrazowej ustalonej w planach miejscowych (w jednym przypadku) oraz braku takich ustaleń (w drugim przypadku).