Na początku XXI wieku wciąż istnieje ogólnoświatowy problem zakażeń przewodu pokarmowego we wszystkich grupach wiekowych ludności. Za najpowszechniejszy czynnik etiologiczny chorób biegunkowych na świecie przenoszony przez skażoną żywność uważany jest Norovirus oraz bakterie z rodzaju Salmonella i Campylobacter, jednak za największą liczbę nieżytów żołądkowo-jelitowych odpowiadają rotawirusy. Ciągle terenami endemicznymi ciężkich zakażeń pokarmowych jest Afryka, Azja Południowo-Wschodnia, Ameryka Łacińska oraz wschodnia część Basenu Morza Śródziemnego. Na tych terenach utrzymują się „stare” czynniki etiologiczne biegunek, takie jak np.: Vibrio cholerae, Salmonella Typhi, Salmonella Paratyphi. Grupą szczególnie narażoną na infekcje pokarmowe pozostają dzieci <5. roku życia. Głównym czynnikiem etiologicznym biegunek w tej grupie wiekowej – zarówno w krajach rozwiniętych, jak i rozwijających się – są rotawirusy. Odpowiadają one za 500 tys. zgonów rocznie. Polska ze względu na ograniczone standardy diagnostyczne, epidemiologicznie różni się częstotliwością występowania poszczególnych patogenów biegunkowych od pozostałych krajów. Dotyczy to niższej zapadalności na zakażenia o etiologiach: Campylobacter, Norovirus, Shigella. Dominującym czynnikiem zakażeń pokarmowych o podłożu bakteryjnym w kraju są pałeczki Salmonella, natomiast wirusowym rotawirusy. Wiedza na temat chorób infekcyjnych układu pokarmowego może być w XXI w. na nowo sformułowana, a lista czynników etiologicznych poszerzona, sprzyjają temu zaś badania mikrobioty jelit oraz powszechne stosowanie nowych technik diagnostycznych m.in. spektometrii mas i real-time PCR.
