Online veröffentlicht: 28. Juli 2018
Seitenbereich: 5 - 10
Eingereicht: 02. Juli 2015
Akzeptiert: 05. Feb. 2016
DOI: https://doi.org/10.21307/acee-2016-001
© 2016 Bartłomiej GLOGER et al., published by Sciendo
This work is licensed under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
W marcu 2012 roku Kensington Palace, jeden z najważniejszych obiektów zabytkowych w historii brytyjskiej monarchii, został ponownie udostępniony zwiedzającym przez Elżbietę II. W latach 2010 – 2012 pałac poddano przebudowie o wartoś-ci kosztorysowej 12 milionów funtów. Kensington Palace był królewską rezydencją od XVII w., posiada status Anient Schedule Monument i zabytu klasy I. Pomimo historycznego znaczenia i lokalizacji pałac przyciągał niewielką liczbę zwiedzających. Głównym celem stało się więc uczynienie go w jak największym stopniu dostępnym. Zasadnicza trudność tego zadania wynikała z konieczności zachowania historycznej tkanki i jednoczesnej aktualizacji programu funkcjonalno-użytkowego. Przedsięwzięcie to wiązało się z potrzebą modyfikacji wyselekcjonowanych stref, montażu windy osobowej i uwzględnieniu koincydencyjnych przepisów. Celem artykułu jest analiza dokonanych przekształceń adaptacyjno-moderni-zacyjnych pałacu w świetle obowiązujących przepisów dotyczących dostępności oraz użytkowania budynków. Do przedmiotowych badań wykorzystano następujące materiały źródłowe: dokumenty będące podstawą uzyskanego pozwolenia na budowę przez John Simpson Architects oraz roczne raporty Historic Royal Palaces. Zaproponowane przekształcenia okazały się znacznym sukcesem, ponieważ po zakończeniu prac HRP odnotowało znaczący wzrost frekwencji. W rezultacie projekt ten jest interesującym studium kryteriów projektowych, które pozwalają zrównoważyć oddziaływanie na historyczną tkankę.