<abstract xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">Parechoviruses are small, non-enveloped, icosahedral-shaped capsid viruses belonging to the <italic>Picornaviridae</italic> family. They are characterized by a single-positive-strand genomic RNA and as others RNA viruses have a great potential for genetic variation, the rapid evolution and adaptation. Genus Parechovirus has been established in the 90s and currently, 19 types of human parechoviruses (HPeV) are discovered. They usually cause mild respiratory or gastrointestinal illness, mainly in young children, but also can cause severe diseases such as encephalitis, meningitis, myocarditis, acute flaccid paralysis and sepsis. Severe HPeV infections in infants are also associated with a risk of long-term complications. Although it is known that HPeV plays a significant role in severe pediatric diseases, routine diagnostics are not performed in clinical practice. No antiviral drugs have been approved for the treatment of HPeV infections, and only symptomatic treatment is available. Increased detection of human parechovirus infection in infants and connection of serious clinical complication with parechovirus infection was the reason why surveillance was established in some countries, while the worldwide extensive surveillance needs to be performed in order to monitor prevalence, genetic diversity, and clinical significance of HPeV. Although the first HPeV strains were discovered 6 decades ago, recognition of HPeV biology, epidemiology, evolution and pathogenicity still requires more research to appreciate the risk for public health that these small viruses can be.1. Introduction. 2. Classification, structure and replication. 3. Cellular receptors and HPeV variability. 4. Course of infection 5. HPeV types in the world 6. Diagnosis 7. Pathogenesis 8. Summary</abstract>

Parechoviruses are small, non-enveloped, icosahedral-shaped capsid viruses belonging to the Picornaviridae family. They are characterized by a single-positive-strand genomic RNA and as others RNA viruses have a great potential for genetic variation, the rapid evolution and adaptation. Genus Parechovirus has been established in the 90s and currently, 19 types of human parechoviruses (HPeV) are discovered. They usually cause mild respiratory or gastrointestinal illness, mainly in young children, but also can cause severe diseases such as encephalitis, meningitis, myocarditis, acute flaccid paralysis and sepsis. Severe HPeV infections in infants are also associated with a risk of long-term complications. Although it is known that HPeV plays a significant role in severe pediatric diseases, routine diagnostics are not performed in clinical practice. No antiviral drugs have been approved for the treatment of HPeV infections, and only symptomatic treatment is available. Increased detection of human parechovirus infection in infants and connection of serious clinical complication with parechovirus infection was the reason why surveillance was established in some countries, while the worldwide extensive surveillance needs to be performed in order to monitor prevalence, genetic diversity, and clinical significance of HPeV. Although the first HPeV strains were discovered 6 decades ago, recognition of HPeV biology, epidemiology, evolution and pathogenicity still requires more research to appreciate the risk for public health that these small viruses can be.1. Introduction. 2. Classification, structure and replication. 3. Cellular receptors and HPeV variability. 4. Course of infection 5. HPeV types in the world 6. Diagnosis 7. Pathogenesis 8. Summary

Parechoviruses – Underestimated Risk

Advancements of Microbiology

This work is licensed under the Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.

<trans-abstract xml:lang="pl" xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">Parechowirusy to małe, bezosłonkowe wirusy o ikosahedralnym kapsydzie, należące do rodziny <italic>Picornaviridae.</italic> Ich materiałem genetycznym jest jednoniciowe RNA o dodatniej polarności. Podobnie jak inne RNA wirusy charakteryzują się dużą zmiennością genetyczną, błyskawicznym tempem ewolucji i zdolnością do szybkiej adaptacji. Rodzaj <italic>Parechovirus</italic> został utworzony w latach 90. XX wieku i jak dotąd opisano 19 typów ludzkich parechowirusów (HPeV). HPeV zwykle wywołują łagodne objawy ze strony układu oddechowego lub pokarmowego, głównie u małych dzieci, ale mogą być również przyczyną ciężkich w przebiegu chorób, takich jak zapalenie mózgu, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie mięśnia sercowego, ostre porażenie wiotkie i sepsa. Często ciężkie zakażenia niemowląt wiążą się z ryzykiem długoterminowych powikłań. Chociaż wiadomo, że HPeV wywołują zagrażające życiu choroby wieku dziecięcego, rutynowa diagnostyka, niestety nadal, nie jest wykonywana w praktyce laboratoryjnej. Nie są dostępne także swoiste leki przeciwwirusowe, stosowane jest jedynie leczenie objawowe. Stale rosnąca liczba przypadków zakażeń parechowirusami u niemowląt i powiązanie etiologii wielu poważnych jednostek chorobowych z HPeV było powodem, dla którego niektóre kraje zdecydowały się na objęcie zachorowań wywoływanych przez parechowirusy stałym nadzorem. Wydaje się, że niezbędny jest monitoring zakrojony na szeroką skalę, który pozwoliłby na zbadanie rozpowszechnienia, różnorodności genetycznej i znaczenia klinicznego HPeV Chociaż pierwsze szczepy parechowirusów zostały odkryte 6 dekad temu, to poznanie ich biologii, epidemiologii, ewolucji i patogenności wciąż wymaga dalszych badań, które, miejmy nadzieję, pozwolą ocenić jakim zagrożeniem dla zdrowia publicznego mogą być te małe wirusy.1. Wprowadzenie. 2. Klasyfikacja, budowa i replikacja. 3. Receptory komórkowe i zmienność HPeV. 4. Przebieg zakażenia 5. Typy HPeV na świecie 6. Diagnostyka 7. Patogeneza 8. Podsumowanie</trans-abstract>

Parechowirusy to małe, bezosłonkowe wirusy o ikosahedralnym kapsydzie, należące do rodziny Picornaviridae. Ich materiałem genetycznym jest jednoniciowe RNA o dodatniej polarności. Podobnie jak inne RNA wirusy charakteryzują się dużą zmiennością genetyczną, błyskawicznym tempem ewolucji i zdolnością do szybkiej adaptacji. Rodzaj Parechovirus został utworzony w latach 90. XX wieku i jak dotąd opisano 19 typów ludzkich parechowirusów (HPeV). HPeV zwykle wywołują łagodne objawy ze strony układu oddechowego lub pokarmowego, głównie u małych dzieci, ale mogą być również przyczyną ciężkich w przebiegu chorób, takich jak zapalenie mózgu, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie mięśnia sercowego, ostre porażenie wiotkie i sepsa. Często ciężkie zakażenia niemowląt wiążą się z ryzykiem długoterminowych powikłań. Chociaż wiadomo, że HPeV wywołują zagrażające życiu choroby wieku dziecięcego, rutynowa diagnostyka, niestety nadal, nie jest wykonywana w praktyce laboratoryjnej. Nie są dostępne także swoiste leki przeciwwirusowe, stosowane jest jedynie leczenie objawowe. Stale rosnąca liczba przypadków zakażeń parechowirusami u niemowląt i powiązanie etiologii wielu poważnych jednostek chorobowych z HPeV było powodem, dla którego niektóre kraje zdecydowały się na objęcie zachorowań wywoływanych przez parechowirusy stałym nadzorem. Wydaje się, że niezbędny jest monitoring zakrojony na szeroką skalę, który pozwoliłby na zbadanie rozpowszechnienia, różnorodności genetycznej i znaczenia klinicznego HPeV Chociaż pierwsze szczepy parechowirusów zostały odkryte 6 dekad temu, to poznanie ich biologii, epidemiologii, ewolucji i patogenności wciąż wymaga dalszych badań, które, miejmy nadzieję, pozwolą ocenić jakim zagrożeniem dla zdrowia publicznego mogą być te małe wirusy.1. Wprowadzenie. 2. Klasyfikacja, budowa i replikacja. 3. Receptory komórkowe i zmienność HPeV. 4. Przebieg zakażenia 5. Typy HPeV na świecie 6. Diagnostyka 7. Patogeneza 8. Podsumowanie

{"article-title":"Parechoviruses \u2013 Underestimated Risk"}

Parechoviruses are small, non-enveloped, icosahedral-shaped capsid viruses belonging to the Picornaviridae family. They are characterized by a...

Parechoviruses – Underestimated Risk

Article Category: article

Online veröffentlicht: 05. Okt. 2019

Seitenbereich: 301 - 315

Eingereicht: 01. Mai 2019

Akzeptiert: 01. Juni 2019

DOI: https://doi.org/10.21307/PM-2019.58.3.301

© 2019 Arleta Krzysztoszek et al., published by Sciendo

This work is licensed under the Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.